Μοίρα μου σε συνήθισα

Στέκω βουβή, αμίλητη
πώς με βαραίνουν σκέψεις,
σκέψεις θολής νυχτιάς
και μαύρης καταιγίδας.

Ο άνεμος πώς με χτυπά
χαλάζι, πώς μ' αγγίζεις.

Μοίρα μου σε συνήθισα
και πια δεν με φοβίζεις.

Παρασκευή  18-11-1949



Ποτέ δεν είναι αργά!

Ποτέ δεν είναι αργά
ν' ανοίξεις τα φτερά.
Ποτέ δεν είναι αργά
να νιώσεις τη χαρά.

Καρδιά μου η ζωή
μάς πίκρανε πολύ.
Μα απόψε και οι δύο
θα πούμε στις πίκρες μας Αντίο!

Θα σβήσουμε το χθες
με γέλια με χαρές.
Σαν ξένοιαστα παιδιά
θα ζούμε τώρα πια.

Για αγάπη θα μιλάμε
χωρίς να σταματάμε.
Κι ο χρόνος ας κυλάει
ας φεύγει, ας περνάει.

Θα λέμε Καλημέρα
σε όλους κάθε μέρα.
Στον ήλιο, στα πουλιά
θα στέλνουμε φιλιά.


 

Μνήμη Δημήτρη Κομιανού!

Ο Δ Υ Σ Σ Ε Ι Α

Οδύσσεια ατέλειωτη η ζωή
φουρτούνες, περιπέτειες
από την Τροία ξεκινούν
και φτάνουν στην Ιθάκη.

Σειρήνες, Κίρκες, Κύκλωπες,
στο δρόμο μας, στο διάβα μας
με τέρατα και με θεριά
σαν γίγαντες παλεύουμε.

Άγρια κύματα, πελώρια
κι άνεμοι μάς κτυπάνε
τσακίζουν τα καράβια μας
στα βράχια μάς πετάνε.

Μα οι ανίκητοι στα πέλαγα,
στα κύματα, στις φουρτούνες
θα φτάσουν στη Ιθάκη τους
θα φτάσουν στο νησί τους.