Η Ορφανή

Μες της ζωής το θέατρο
κι επάνω στη σκηνή
χαμόγελα στους θεατές
σκορπά η ορφανή.

Φορά σαν τον παλιάτσο
τη μάσκα της χαράς.
Βάφει κόκκινα
τα χείλη τα ωχρά.

Παίζει καλά το ρόλο της
στα μάτια την κοιτάνε.
Μπράβο όλοι φωνάζουνε
και την χειροκροτάνε.

Σε λίγο πέφτει η αυλαία,
σβήνουν τα φώτα
και εκείνη μένει μόνη
μα τόσο μόνη μες την σκηνή.

Το τρένο

Μες το τρένο όταν μπαίνω
για να πάω στην γιαγιά,
τρέχω πάντα να καθίσω
στο παράθυρο κοντά.

Μ' ένα σφύριγμα αρχίζει
το γοργό ξεκίνημά του.
Τα βαγόνια του λικνίζει
και κουνάει τα πλευρά του.

Όλα έξω φεύγουν
με χαρούμενο ρυθμό
και τα δέντρα τρέχουν 
παίζουνε κυνηγητό.

Όλα τούτα σταματάνε
όταν φτάνω  στο σταθμό
και οι γονείς μου με κρατάνε 
απ' το χέρι για να βγω.

Η βροχή!

Μες τη μέση στο στρατί
με επρόλβε η βροχή.
Έτρεχα για να γλυτώσω
και τα ρούχα μου να σώσω.

Οι σταγόνες στην αρχή
τίγκι-τίγκι, τι να πεις;
Βρήκανε καλό σημάδι
το δικό μου το κεφάλι.

Μετά 'πέφταν στο σακάκι
και μου μούσκευαν την πλάτη,
μ' ένα πείσμα τρομερό
λες και ήμουνα εχθρός!

Με σβελτάδα προχωρούσα 
τσαφ ή τσουφ τσαλαβουτούσα.
Κι όλο έμπαζε νερό
στα παπούτσια μου τα δυό.

Θα μπορούσα να κρυφτώ
και σε στέγη να σταθώ.
Όμως ήταν ανάγκη
ακριβώς η ώρα οκτώ
στο σχολειό μου να βρεθώ.

Τώρα έβαλα μυαλό
- ύστερα απ' αυτό το κάζο.
Θα κρατάω κάθε μέρα
μιά τεράστια ομπρέλα.

  

Το ξυπνητήρι

Μη φωνάζεις ξυπνητήρι
το κεφάλι μου ζαλίζεις.
Μη χτυπάς το καμπανάκι
θα ξυπνήσω σε λιγάκι.

Φωνακλά, αντιπαθή,
θα σηκωθώ και θα το δεις.
Όλα εγώ θα τα προφθάσω
κι εσένα θα πετάξω.