Νύχτα Ανάστασης

Μες στο σκοτάδι λάμπουνε
οι φλόγες των κεριών
όλοι με συγκίνηση
κρατάμε τ' Άγιο Φως.

Χριστός Ανέστη ψάλλουνε
τα χείλη των πιστών
εωθινά, δοξαστικά
φτάνουν στον ουρανό.

Με τού κεριού τη φλόγα
η μάνα στο γυρισμό
φτιάχνει με ευλάβεια
στην πόρτα ένα σταυρό.

Νύχτα Αναστάσεως
νύχτα Χριστιανοσύνης,
ξημέρωμα με πασχαλιές
και με γιορτή ειρήνης. 

Εκδρομή

Με γεμάτα τα καλάθια
με φαγιά και με πραμάτεια
πρωί πρωί η ώρα εφτά
φτάσαμε στον Πειραιά

Στο ωραίο το λιμάνι
μάς περίμενε καράβι
ε για μόλα, ε για λέσα
μπήκαμε αμέσως μέσα

Μάς επήγε στα Σελήνια*
πούχει όμορφα σταφύλια,
από αμπέλι ροζακί
κόκκινο γλυκό κρασί

Άναψε ταχιά το κέφι
με τη θάλασσα να γνέφει
συντροφιά με δυο ψαράδες 
είπαμε και μαντινάδες

Επεράσαμε παιδιά
μια αξέχαστη βραδιά
εκεί πέρα στα Σελήνια
μακριά απ' τα καμίνια!


*  Παραλιακή περιοχή στη Σαλαμίνα

Το Πεσκέσι

Μάς εχτύπησαν την πόρτα
και μάς έδωσαν μια κότα
απ' τη μια στιγμή στην άλλη
βρέθηκε μεσ' το τσουκάλι.

Ήταν ωραίο το πεσκέσι
ήταν θαύμα, είχε γεύση!

Το θαύμα

Ερευνάτε ξένα άστρα
και ζητάτε ένα θαύμα.
Ερευνάτε'
αλλά πέστε, πού το πάτε;

Μηχανήματα γιγάντων,
εργαστήρια των Δαιδάλων,
είναι έτοιμη να εκραγεί
σαν ηφαίστειο η Γη.

Ερευνάτε, μα ξεχνάτε
πως το θαύμα που ζητάτε,
βρίσκεται εδώ στων παιδιών
τον γαλάζιο ουρανό.

Μοίρα μου σε συνήθισα

Στέκω βουβή, αμίλητη
πώς με βαραίνουν σκέψεις,
σκέψεις θολής νυχτιάς
και μαύρης καταιγίδας.

Ο άνεμος πώς με χτυπά
χαλάζι, πώς μ' αγγίζεις.

Μοίρα μου σε συνήθισα
και πια δεν με φοβίζεις.

Παρασκευή  18-11-1949



Ποτέ δεν είναι αργά!

Ποτέ δεν είναι αργά
ν' ανοίξεις τα φτερά.
Ποτέ δεν είναι αργά
να νιώσεις τη χαρά.

Καρδιά μου η ζωή
μάς πίκρανε πολύ.
Μα απόψε και οι δύο
θα πούμε στις πίκρες μας Αντίο!

Θα σβήσουμε το χθες
με γέλια με χαρές.
Σαν ξένοιαστα παιδιά
θα ζούμε τώρα πια.

Για αγάπη θα μιλάμε
χωρίς να σταματάμε.
Κι ο χρόνος ας κυλάει
ας φεύγει, ας περνάει.

Θα λέμε Καλημέρα
σε όλους κάθε μέρα.
Στον ήλιο, στα πουλιά
θα στέλνουμε φιλιά.


 

Μνήμη Δημήτρη Κομιανού!

Ο Δ Υ Σ Σ Ε Ι Α

Οδύσσεια ατέλειωτη η ζωή
φουρτούνες, περιπέτειες
από την Τροία ξεκινούν
και φτάνουν στην Ιθάκη.

Σειρήνες, Κίρκες, Κύκλωπες,
στο δρόμο μας, στο διάβα μας
με τέρατα και με θεριά
σαν γίγαντες παλεύουμε.

Άγρια κύματα, πελώρια
κι άνεμοι μάς κτυπάνε
τσακίζουν τα καράβια μας
στα βράχια μάς πετάνε.

Μα οι ανίκητοι στα πέλαγα,
στα κύματα, στις φουρτούνες
θα φτάσουν στη Ιθάκη τους
θα φτάσουν στο νησί τους.

Της ξενιτιάς το παλικάρι

Μόνο μην το αφήνετε
ο πόνος να το πάρει
Δώστε του ένα τριαντάφυλλο
στο δρόμο σαν το δείτε.
Πέστε του Καλωσόρισες
καλοί να του φανείτε.

Όσοι τρώτε γλυκό ψωμί
φωνάχτε το στο τραπέζι
να πιει ξανθό κρασί
μαζί με πετιμέζι.

Με τη φιλία σας την καλή
θ' αντέξει το παλικάρι
μέχρι τού γυρισμού
το δρόμο να ξαναπάρει.

Ο Χαρταετός (Καθαρά Δευτέρα)

Όμορφε Χαρταετέ μου
θα σού βάλω εγώ στολίδια.
Θα σού κρεμάσω στα αυτιά
σκουλαρίκια θαλασσιά.

Στη μεγάλη την πλατεία
θα αφήνω εγώ τον σπάγκο,
να ανεβαίνεις πιο επάνω.
Με χαρά θα σε κοιτώ
να πετάς στον ουρανό.

Η Γυναίκα στον Καθρέφτη

Στον καθρέφτη εμπρός
γύρω στον άσπρο σου λαιμό
βάζεις μαργαριτάρια
μετάξια της Ανατολής
του Μάη τα κοράλλια.

Χτενίζεσαι, στολίζεσαι
λάμπεις από ομορφιά
κι έτσι που σκύβεις και χαμογελάς
και στον καθρέφτη σου κοιτάς
φαντάζεις σαν νεράιδα.

Μετάνοια

Αργοφτασμένη αστροφεγγιά
κι άνεμοι της μετάνοιας.
Κρυφοφτερούγισμα ψυχής
ξαγρύπνισμα της προσμονής.

Προσεύχομαι και ελπίζω
ταχυά να ρθει η λύτρωση
μαζί με την συγγνώμη.

Αλληλοεξόντωσις

Φωτιά στα σύνορα
πέρα ψηλά στα άστρα
εδώ κάτω στη Γη
και στής ψυχής τα κάστρα.


Μίση, φιλοδοξίες, έχθρητες,
άγριες μάχες στ' ανοιχτά
πίσω στις πλάτες στα κρυφά
αλληλοεξόντωση φριχτή
για την πρωτιά πάνω στη γη.

Η Ορφανή

Μες της ζωής το θέατρο
κι επάνω στη σκηνή
χαμόγελα στους θεατές
σκορπά η ορφανή.

Φορά σαν τον παλιάτσο
τη μάσκα της χαράς.
Βάφει κόκκινα
τα χείλη τα ωχρά.

Παίζει καλά το ρόλο της
στα μάτια την κοιτάνε.
Μπράβο όλοι φωνάζουνε
και την χειροκροτάνε.

Σε λίγο πέφτει η αυλαία,
σβήνουν τα φώτα
και εκείνη μένει μόνη
μα τόσο μόνη μες την σκηνή.

Το τρένο

Μες το τρένο όταν μπαίνω
για να πάω στην γιαγιά,
τρέχω πάντα να καθίσω
στο παράθυρο κοντά.

Μ' ένα σφύριγμα αρχίζει
το γοργό ξεκίνημά του.
Τα βαγόνια του λικνίζει
και κουνάει τα πλευρά του.

Όλα έξω φεύγουν
με χαρούμενο ρυθμό
και τα δέντρα τρέχουν 
παίζουνε κυνηγητό.

Όλα τούτα σταματάνε
όταν φτάνω  στο σταθμό
και οι γονείς μου με κρατάνε 
απ' το χέρι για να βγω.

Η βροχή!

Μες τη μέση στο στρατί
με επρόλβε η βροχή.
Έτρεχα για να γλυτώσω
και τα ρούχα μου να σώσω.

Οι σταγόνες στην αρχή
τίγκι-τίγκι, τι να πεις;
Βρήκανε καλό σημάδι
το δικό μου το κεφάλι.

Μετά 'πέφταν στο σακάκι
και μου μούσκευαν την πλάτη,
μ' ένα πείσμα τρομερό
λες και ήμουνα εχθρός!

Με σβελτάδα προχωρούσα 
τσαφ ή τσουφ τσαλαβουτούσα.
Κι όλο έμπαζε νερό
στα παπούτσια μου τα δυό.

Θα μπορούσα να κρυφτώ
και σε στέγη να σταθώ.
Όμως ήταν ανάγκη
ακριβώς η ώρα οκτώ
στο σχολειό μου να βρεθώ.

Τώρα έβαλα μυαλό
- ύστερα απ' αυτό το κάζο.
Θα κρατάω κάθε μέρα
μιά τεράστια ομπρέλα.

  

Το ξυπνητήρι

Μη φωνάζεις ξυπνητήρι
το κεφάλι μου ζαλίζεις.
Μη χτυπάς το καμπανάκι
θα ξυπνήσω σε λιγάκι.

Φωνακλά, αντιπαθή,
θα σηκωθώ και θα το δεις.
Όλα εγώ θα τα προφθάσω
κι εσένα θα πετάξω.

Ποδηλασία

Πέντε, έξι στην πλατεία
κάναμε ποδηλασία.
Ξαφνικά σε μιά στιγμή
εβρεθήκαμε στη γη.

Τι τρακάρισμα μεγάλο!
Στη ζωή δεν είδα άλλο.
Γίναμε μαλλιά κουβάρια,
τρέμαμε όλοι σαν τα ψάρια.

Με φωνές και φασαρία
εκεί πέρα στη γωνία,
τις πληγές μας συγυρίσαμε
και στα σπίτια μας γυρίσαμε.

Ο καημένος μας ο Νότης,
πριν πατήσει το κατώφλι
- δεν τού φτάνανε τα βάσανά του -
ο Μπαμπάς και η Μαμά του
τού τραβήξανε τ' αυτιά του.

Το Μικρό Δενδρί

Μεσ' στο βαρύ Χειμώνα
σ' έβλεπα μικρό δενδρί
που πάλευες με το βοριά
με τους σκληρούς ανέμους

Σε ειδα να σε παιδεύουν οι βροχές
οι μπόρες, οι καταιγίδες,
μα συ μικρό δενδρί,
δεν έγερνες, δεν λύγισες

Σε θέριευε η ελπίδα
η προσμονή της Άνοιξης
και να 'σαι τώρα αγέρωχο
με τα κλαδιά ανθισμένα

 
Υ/γ.:  για την ώρα ανέλαβε την εικονογράφηση τού blog ένα ανήψι μου.  
Φα 

Εστοίχειωσαν οι Πόλεις

Σπίτια γίγαντες
με τσιμεντένια θωριά
έσβησαν το χαμόγελο,
στα χείλη την Καλημέρα.

Πέτρωσαν τα γαρύφαλλα
τα κρίνα μες τις γλάστρες.
Μαράθηκε το γιασεμί
στις γκρίζες τις βεράντες.

Θεριά από σίδερα
εγιόμισαν οι δρόμοι.
Κινούνται σαν φαντάσματα
Εστοίχειωσαν οι πόλεις.

Θαρρώ

Θαρρώ κι ακούω
τα βήματά σου
μες το σκοτάδι.
Τι χτυποκάρδι!
Τ' ανάσασμά σου
νιώθω σιμά...

Κι απλώνω τα χέρια
μα ως ότου σε φτάσω
σε παίρνει η ομίχλη
πολύ μακριά...

Η Σκύλλα κι η Χάρυβδις

Οι ελπίδες της νιότης
η δούλεψη, οι κόποι
μες τη φωτιά της άρνησης
καίγονται σαν λαμπάδες

Αγωνιάμε, ψάχνουμε,
ζητάμε την αλήθεια.
Παντού αδιαφορία,
κι απάντηση καμία.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδις
με τα κλείδιά στα χέρια
στέκουν, μας φοβερίζουνε
μες τα στενά περασματα
αρπάζουν κι αφανίζουνε.