Μεγάλωσα και μυαλό δεν έβαλα...
Περιμένω ακόμα στον κόσμο να έρθει χαρά ή γαλήνη.
Όταν δεν ασχολιόμουν με το μερεμέτισμα (του κόσμου) έγραφα ποιηματάκια για τ' ανήψια μου.
Τα ανήψια μεγάλωσαν (ποιος να το 'λεγε;...) και μου 'μείναν τα ποιήματα.
Αν έχετε ανήψια αλλά δεν έχετε χρόνο, μπορείτε να διαβάσετε τα δικά μου:
Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013
Θαρρώ
Θαρρώ κι ακούω τα βήματά σου μες το σκοτάδι. Τι χτυποκάρδι! Τ' ανάσασμά σου νιώθω σιμά...
Κι απλώνω τα χέρια μα ως ότου σε φτάσω σε παίρνει η ομίχλη πολύ μακριά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου